ظهورِ داعشِ نرم و مزایای شرایطِ سخت!

در اواخر سال گذشته بابت یک پروژه‌ی کاری، تیم‌هایی از سازمان ما به چین رفتند. وقتی نوبت به ما رسید آسمان تپید و آب سربالا رفت و چینی‌ها آمدند ایران! جوری هم آمدند که قوبیلای‌خان نیامده بود... بلیط برگشتشان 30 اسفند بود و لاجرم تا آخر روز 29 اسفند، از اول صبح تا تنگ غروب مشغول بررسی طرح‌ها و غیره و ذلک بودیم... و نتوانستم آن‌گونه که شایسته و بایسته یک مرد ایرانی است در امور خانه‌تکانی فعالیت نمایم و از این بابت حسرت می‌خورم.

گروه جدید چینی‌ها روز 14 فروردین به ایران آمده‌اند و این روزها، در بر همان پاشنه می‌چرخد و به قول کارشناسان هواشناسی وضعیت تا چند ماه دیگر پایدار است.

........

در اواخر سال گذشته مترو و اتوبوس‌رانی (اتوبوس‌رانی مربوط به ایستگاه مترویی که در آن پیاده می‌شوم) دست به دست هم دادند و کاری کردند تا بالاخره بعد از 5 سال قید با مترو سر کار رفتن را بزنم. بعد از وارد مدار شدن ایستگاه گرمدره، وقتی ما از مترو خارج می‌شویم، دو دقیقه از حرکت اتوبوس گذشته است و ما باید 15 دقیقه در اتوبوس بعدی بنشینیم تا حرکت کند و وقتی از ایستگاه خارج می‌شویم مسافران بعدی از راه می‌رسند و البته به ما نمی‌رسند!! طبیعی است تلاش‌های ما جهت انطباق زمان حرکت اتوبوس با زمان رسیدن مترو به ایستگاه به جایی نرسید...

.......

در سال‌های گذشته بیش از نود درصد کتابخوانی من در مترو انجام می‌شد و عمده‌ی مطالب وبلاگ را در زمان‌های فراغت کاری، در محل کار می‌نوشتم. وضعیت من (در امور کتابخوانی و وبلاگی) با توجه به بندهای فوق بی‌شباهت به مناطقی که داعش در آن حضور یافته نیست!

نرم‌نرمک همه‌چیز به هوا رفته است. اما آیا طومار کتابخوانی و وبلاگ‌نویسی من با این شرایط سخت!! در هم پیچیده خواهد شد؟ چه باید کرد؟ آیا می‌توانم از تجربه‌ی سفر اخیرم به اصفهان و اتفاقی که در بازدید از آتشگاه اصفهان افتاد بهره ببرم!؟ در ادامه‌ی مطلب به این تجربه خواهم پرداخت.

 

---

 

همانگونه که در عکس فوق هویداست آتشکده یا آتشگاه اصفهان یا قلعه‌ی ماربین بالای تپه‌ای سنگی قرار دارد و برای دیدنش باید مقداری پیاده‌روی نمود. بالا رفتن واقعاً لذت‌بخش است. خیل مشتاقان در ایام عید به سمت بالای کوه رهسپارند و همه لبخند بر لب دارند اما وقتی به قسمت انتهایی مسیر می‌رسیم برخی از آنها را در هنگام برگشت می‌بینیم که هنگام پایین آمدن کُپ کرده‌اند و بر خودشان لعنت می‌فرستند که چرا بالا آمده‌اند! به نظر می‌رسد تخت قدرت هم چنین خاصیتی داشته باشد، پایین آمدن از آن سخت و وحشتناک است و به همین خاطر است که معمولاً همان بالا می‌مانند اما کوه جای ماندن نیست... برای خارج نشدن از موضوع باید مجاهدت کرد! برگردیم به این کوهِ ساده...

من تجربه‌ی دوبار پرت شدن از کوه را در کارنامه‌ام دارم و باید به ترس از ارتفاع، اعترافی بدون تعارف کنم (خداییش چه ادیبانه ارتفاع و اعتراف و تعارف در کنار هم نشستند!)... لذا از همان ابتدا چندبار به همراهان تذکر دادم که موقع پایین آمدن اشک‌مان درخواهد آمد! اما چون باجناقِ اصغرمان همراهمان بود به جای کلمه‌ی "اشک‌مان" از کلمه‌ی "اشک‌تان" استفاده می‌کردم که چندان تفاوتی ندارد! اگرچه در ظاهر مثل بز کوهی در کوه می‌تاختم اما در باطن مثل بز اخفش در برابر سوالهای ذهنی درخصوص نحوه‌ی بازگشت و چگونگی حفظ ظاهر سر تکان می‌دادم. هنگامی که به یک‌سوم پایانی مسیر رسیدیم، پسرانم به همراه باجناقِ اصغر بالای کوه بودند و "پاروی بدون قایق" مدام به لبه‌ها می‌آمد و برای ما دست تکان می‌داد و با هربار نزدیک شدن به لبه‌های پرتگاه، دل و روده‌ی ما را به حلق‌مان انتقال می‌داد و فریادمان را درمی‌آورد... طبیعتاً مشخص است که باجناق مشغول گرفتن عکس سلفی از خودش و نامزدش بود و اصلاً حواسش به فرزندانِ سرور و سالارش نبود!

بالاخره ما به بالای کوه رسیدیم. هنوز نفس‌مان را چاق ننموده و نگاهی به چشم‌انداز زیبای اصفهان از آن بالا نیانداخته و جای خالی زاینده‌رود را نیافته بودیم که دیدیم پاروی بدون قایق بدجوری به خودش می‌پیچد و علایم ظهور قریب‌الوقع جیش را از خودش بروز می‌دهد. حتماً می‌دانید که در اینگونه مواقع اگر از کودک سوال شود که آیا جیش دارد؟ و کودک حس کند می‌تواند دو سه دقیقه‌ای را تاب بیاورد حتماً پاسخ سوال شما منفی خواهد بود، اما "پارو" بدون درنگ به سوال من جواب مثبت داد و این یعنی زمان گیم‌اوور شدن بسیار کوتاه است!

ایام عید بود و آن بالا، گردشگران مدام یکدیگر را کنار می‌زدند تا بتوانند عکس بگیرند ولذا جای خالیِ مناسبی که بتوان پارو را به انجام فعالیت مورد نظر ترغیب نمود در دسترس نبود... چاره ای نبود، دست پارو را در دست گرفتم و ترس از ارتفاع و باقی قضایا را به گوشه‌ی ذهن رانده و پائین آمدیم پائین آمدنی! ظرف پنج دقیقه در پارک پائین کوه بودیم و به گمانم بمب را در ثانیه‌های آخر خنثی نمودیم. این عکس را همان زمان و از همان مکان به هنگام خشک شدن عرقم، انداختم.

........

نتیجه‌گیری:

الف) گاهی شرایط سخت به ما کمک می‌کند بهترین کار را در کوتاه‌ترین زمان انجام دهیم.

ب) و با کیفیتی به مراتب بهتر از شرایط آسان!

ج) وجهه‌ی غزال‌گونه‌ی ما هم جلوی دیگران حفظ می‌شود!!

د) از ماربینی شدن شرایط باید استقبال کرد! مگر چاره‌ی دیگری هم هست!!!؟