ممد نبودی ببینی...!

نوروز در راه است و بهاریه نطلبیده مراد! همان‌طور که از اسم نوروز پیداست، اجداد ما بر این عقیده بوده‌اند که در چنین ایامی همه‌چیز نو می‌شود و می‌بایست نو شود. در فواید نو شدن قبل از ما بسیار گفته‌اند و شما بسیار شنیده‌اید.

یک‌بار در ایام شباب با یکی از دوستان در چنین روزهایی نشسته بودیم (دوران مجردی بود و این امکان وجود داشت تا در چنین ایامی بنشینیم!). آن دوست مشغول ورق زدن تقویم سال بعد بود و احتمالن در خصوص تعطیلات غور می‌نمود... ناگهان با حالت برافروخته‌ای جمله‌ی نگاشته شده بر روی یکی از صفحات که نقل قولی از ژان‌پل سارتر بود را خواند که تقریبن چنین مضمونی داشت: چه‌قدر خوب بود آدم، همان‌گونه که به‌راحتی زیرپوش خود را عوض می‌کند می‌توانست عقیده خود را نیز عوض کند. طبعن آن دوست ما به شدت با این قضیه مخالف بود و البته "زندگانی و عقاید ایشان" موضوع منبر ما نیست! موضوع منبر ما همانا "صعوبت تغییر" است، همان که سارتر نیز حسرتش را می‌خورد.

باقی در ادامه مطلب

*****

پ.ن1: این هم عیدی من به همه دوستان...داستان صوتی: اینجا (قسمت1 - قسمت2 - قسمت3)

پ ن2: تعطیلات چنانچه قسمت باشد عازم اسپانیا و سپس آرژانتین خواهم بود. جای همه دوستان را خالی می‌کنم پیشاپیش...پس از بازگشت از آمریکای جنوبی به بخش سرطان سر خواهم زد. زنگها برای که به صدا در می‌آید و سپس قهرمانان و گورها و بعد اگر فرصت شد, آن رمان سولژنتسین!

پ ن3: لیست کتاب‌های باقی‌مانده کتابخانه دوست‌مان هم برای فروش در اینجا قابل مشاهده می‌میاشد.(به همان لینکی که در وبلاگ ایشان هست مراجعه شود)

 

در‌حقیقت من پس از چهل سال نفس کشیدن (بنده تا دچار بحران چهل‌سالگی نشوم از این سن خارج نخواهم شد ولذا تا اطلاع ثانوی چهل ساله خواهم ماند) به این نتیجه رسیده‌ام که تغییر‌کردن و نو‌کردن عقاید امری است سخت، بل‌که ناشدنی و از این زاویه با سارتر به‌خاطر آن جمله، همدردی می‌کنم. عقاید ما مثل زیرپوش نیستند... آنها پوست ما هستند. پوست را می‌توان عوض کرد!؟ پوست انداختن و نو شدن کار هر بز نیست، مگر این‌که مار باشیم...

برای عوض شدن فضا و این‌که نشان بدهم منبری خوبی هستم، یک جوکی، خاطره‌ای، الکی مثلنی، چیزی وسط بیاناتم می‌چپانم... اگر جواب داد که هوپ، اگر نداد در کامنتدونی یک صلواتی عنایت بفرمایید.

چند‌ی قبل، وضعیت کاری من به‌نوعی قمر در عقرب شده بود و رئیس مربوطه به هر نحوی بود، می‌خواست شاخ مرا بشکند. البته چون به شاخ نداشتنم ایمان داشتم، بی‌خیال بودم تا این‌که متوجه موضوعی مهم شدم. چشم انسان‌ها نیز مانند چشم حیوانات مکانیزم‌های متفاوتی دارد. مثلن می‌گویند که روباه همه‌جا را خاکستری می‌بیند، پرندگان شکاری می‌توانند یک‌بخش از تصویر را به صورت بزرگتر ببینند، برخی مسئولان اشیاء را ریزتر از آنچه هستند می‌بینند، حشرات تصاویر را شطرنجی می‌بینند و... حالا ساختار چشم رئیس مربوطه به چه نحو است باید چشم‌پزشکان و فلانولوژیست‌ها نظر بدهند اما در ‌واقع چیزی که ایشان به‌صورت شاخ می‌دید ظاهرن گردن بنده بود ولذا من شروع به دویدن کردم چون به داشتن گردن ایمان داشتم. حتمن می‌دانید وقتی از دو حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم!

در خلال این دویدن‌ها، روزی به دفتر معاونت فخیمه سازمان‌مان وارد شدم (البته پس از یک‌ماه تلاش جهت گرفتن پانرده دقیقه وقت ملاقات)، امیدوارم روح این وبلاگ از سر تقصیرات من بگذرد, چون برای گرفتن این وقت ملاقات مجبور شدم از یکی از بستگان کمک بگیرم و باصطلاح عموم, پارتی بازی کردم البته توجیه من این بود که درواقع از سرمایه‌ی اجتماعی خودم بهره برده‌ام! به‌هر‌حال وارد دفتر ایشان شدم.

ایشان همان ابتدا به من دو تذکر دادند؛ اول این‌که فقط 15 دقیقه فرصت دارم و دوم آن‌که ایشان به‌هیچ‌وجه توصیه‌پذیر نیستند. خیلی سریع و شمرده‌شمرده شرح ماوقع را بیان کردم و درخواستم را مبنی بر جا‌به‌جایی؛ بدون این‌که از رئیس مربوطه بد‌گویی کنم, ارائه کردم. ایشان صحبت‌های سه‌چهار دقیقه‌ای من را شنید و سری تکان داد و حدود 40 دقیقه از خاطرات و توانایی‌ها و فداکاری‌هایش در امر خطیر چرخاندن چرخ صنعت کشور برای من حرف زد. در انتها از دانشگاه محل تحصیلم پرسید، چون می‌دانستم که با ایشان هم‌دانشگاهی بوده‌ام با افتخار گفتم لیسانس و فوق‌لیسانس را در فلان‌جا خوانده‌ام و بد ندیدم یک قمپزی هم در بنمایم که بله لیسانسم مکانیک بود و فوق را جامعه‌شناسی... که ایشان پرید وسط که: من اصلن درک نمی‌کنم این کسانی را که رشته خود را عوض می‌کنند! و حدود 15 دقیقه در مذمت خیانت و کار بیهوده‌ای که من کرده‌ام سخن گفت. سرتان را درد نیاورم، از این دیدار یک‌ساعته آبی برای من گرم نشد و من به‌نحو دیگری از مراسم گردن‌زنی گریختم اما یاد گرفتم که باز شدن بی‌موقع دهان فقط مختص آن لاک‌پشت نگون‌بخت دوران دبستان نیست و آن حکایت هنوز هم کارکرد‌های خود را دارد.

خب، فضا احتمالن به نحو مطلوبی عوض شد! اگر چنین است یک هوپ جهت سلامتی خودتان و خانواده‌تان عنایت بفرمایید... بله... نوروز در راه است و من تا همین چند روز قبل دچار این عقیده‌ی یأس‌آلود بودم که آدم‌ها اصلن و ابدن نمی‌توانند تغییر کنند و چنانچه بخواهند و اراده کنند برای این کار، مراحل سختی پیش روی‌شان قرار خواهد گرفت همچون هفت‌خوان رستم و ناگفته پیداست که رستم‌ها نادرند و البته هر نادری هم رستم نیست.

چند روز قبل به صورت کاملن شانسی و تصادفی در جلسه‌ی معارفه‌ای حضور داشتم. حتمن می‌دانید که نویسنده‌ای چون "پل استر" در‌خصوص این مقوله شانس و تصادف چه نظری دارد. ایشان می‌فرماید که هیچ‌چیز واقعی تر از تصادف نیست. شاید این تصادف هاست که به زندگی‌نو جهت می‌دهد و شاید حضور من در آن جلسه، تصادفی بوده است که می‌بایست رخ می‌داد تا من به حقیقتی آگاه شوم و آن را بچسبانم به همین بهاریه‌ی نوروزی خودم. در جلسه معارفه چه اتفاقی رخ داد!؟ اتفاق خاصی نبود! همان معاون فرهیخته سازمان که وصفشان در سطور بالا رفت سخنرانی می‌نمود. از چشم‌انداز‌های سازمان و از ویروس‌هایی که در سازمان‌های ما وجود دارد و موجب می‌شود که ما پیشرفت نکنیم... خیلی صحبت‌های خوبی داشت مثلن در مورد این‌که چرا ما به این راحتی شایعات را در شبکه‌های اجتماعی نقل می‌کنیم. در باب توانایی‌ها و فضایل رئیسی که برای واحد مذکور انتخاب نموده بود هم چند کلمه‌ای سخن گفت... از جمله این‌که ایشان در کنار داشتن مدرک فنی(دیپلم هنرستان) یک مدرک هم در زمینه کاملن متفاوت (کاردانی بیهوشی اتاق عمل) دارد که این نشان‌دهنده ذهن باز ایشان و توانایی های نامبرده می‌باشد.

وقتی از سالن بیرون آمدم اشک شوق در چشمانم حلقه زده بود. باغچه ها پر از گل و درختان شکوفه زده بودند. پس ما هم می‌توانیم تغییر کنیم... کاملن به راحتی درآوردن یک زیرپوش! همان‌طور که مارکس به ذهنش نمی‌رسید که کمونیسم کیلومترها دورتر از جایی که پیش‌بینی کرده بود ظهور کند احتمالن به ذهن سارتر هم خطور نمی‌کرد که ای‌کاش‌هایش کیلومترها دورتر از فرانسه تحقق یابد! در گوشه‌ای از ذهنم، متناسب با این ایام، صدای کویتی‌پور می‌آمد که می‌خواند: ژان‌پل نبودی ببینی... شهر آزاد گشته...