تعطیلات خود را چگونه گذراندید!؟

داستان همیشگی!

چند روز قبل از عید برنامه‌ی کمال‌گرایانه‌ای برای عید چیدم. فلان روز حرکت می‌کنیم و از فلان مسیر می‌رویم و از فلان نقاط دیدن می‌کنیم و از فلان مسیر بازمی‌گردیم... قبل از خواب، و قبل از بیدار شدن بچه‌ها، مادام بوآری و سپس صخره برایتون را می‌خوانم!! تقریباً در چنین حال و هوایی عرفانی بودم و دیدنی‌های خوزستان را سبک سنگین می‌کردم و با توجه به اطلاعاتی که جمع‌آوری کرده بودم، لیست خودم را کم و زیاد می‌کردم.

فرار کن خرگوش! تسلی ناپذیر! بازمانده روز!

همه‌چیز دست به دست هم داد تا برنامه حدود یک هفته به تاخیر بیفتد و جمعی نیز همراه ما شوند تا از مزایای تورلیدری ما بهره‌مند گردند! من از جمع گریزان نیستم اما  وقتی تعداد بالا می‌رود حتماً در جمع کسی پیدا می‌شود که بخواهد تا بعد از نصفه‌شب فلان برنامه تلویزیونی را ببیند و حتماً کسی پیدا می‌شود که عادت دارد تا لنگ ظهر بخوابد و حتماً کسی پیدا می‌شود که عادت‌های غذایی کاملاً متفاوتی دارد. به همین سادگی، اکثر زمان‌های طلایی به فنا می‌رود!

ترجیح می‌دهم که نه! مگر آنکه!

انگلیسی‌ها ظاهراً یک ضرب‌المثل دارند بدین مضمون که وقتی با چندتا نره‌غول توی یک اتاق زندانی شده‌ای تلاش کن تا حالش را ببری! طبیعتاً من به این کافران! چندان اعتمادی ندارم ولی خب... تلاشم را کردم... و اتفاقاً این یک بار حرف آنها درست درآمد!! و به‌ضرس قاطع اگر جستجو کنیم خواهیم دید ریشه‌های این ضرب‌المثل حتماً به سرزمین ما می‌رسد ولی خب؛ چون ما از این سخنان نغز زیاد داریم این را هم واگذار می‌کنیم به ایشان تا دلشان خوش باشد. چنین مردم سخاوتمندی هستیم ما.

 ..........

پ ن 1: مواردی که به رنگ آبی در اینجا و ادامه مطلب آمده، همگی عناوین رمان است.

 

جان کلام!

اگر بخواهم شمال خوزستان را با چند کلمه توصیف کنم این کلمات به ذهنم می‌رسد: آب، سبز، سد، تاریخ. بدون شک در میان آنها آب حرف اول را می‌زند.

زنگها برای که به صدا در می‌آید!

اگر کلاهتان در آب افتاد حتماً گریه نکنید! چون ممکن است پدر یا اطرافیان شما نتوانند گریه‌های شما را تحمل کنند... میله‌ای را دیدم که چهار قدم بیشتر داخل "دز" نشده بود که آب تا شکمش بالا آمد... نکنید این‌کارها را! به همین سادگی سفر بی‌بازگشت نوشته می‌شود!

خواب عموجان!

دزفول خیلی زیبا بود. فقط کاش چندتن از هموطنان دزفولی خواب می‌دیدند که در محل مقبره یعقوب لیث یک امامزاده مدفون است... بلکه از این‌طریق یک رسیدگی‌ای به این مقبره می‌شد.

قهرمانان و گورها!

شوشتر و شوش و اینشوشیناک! خوشبختانه فرصتی پیش آمد که ندیده از دنیا نرویم. با دیدن سازه‌های آبی شوشتر شگفت‌زده شدم... چی‌ شد که اینجوری شدیم!؟

جاده‌!

یکی از محاسن مسافرت جمعی این بود که مسیر برگشت‌مان عوض شد و تجربه رانندگی در جاده ای نصیبم شد که چه‌بسا هیچ گاه نصیبم نمی‌شد. جاده‌ی مسجد‌سلیمان به شهرکرد آن‌چنان که محلی‌ها می‌گفتند سه چهار ساعته نبود!... دوازده ساعت در این جاده‌ی چهارفصل بودم! چهار ساعتش را می‌گذارم به حساب شگفت‌زدگی‌ها و توقف‌های پیاپی خودم؛ انصافاً کمتر از 8 ساعت نیست و اصولاً به کار کسی می‌آید که می‌خواهد با آب‌های بهاری، امپراتوری خورشید، وردی که بره‌ها می‌خوانند!، بهشت و زمستان سخت، عشقبازی کند. کاش می‌شمردم که چند قله را با ماشین فتح کردیم! به گمانم این جاده یکی از مرتفع‌ترین جاده‌های ایران است.