چه کسی از دیوانه ها نمی ترسد؟ مهدی رضایی

 

آرمان پاکروان(راوی داستان) معلم جوانی است که ادبیات درس می دهد و همسرش نیز در یک مجله خانوادگی مشغول به کار است و در آپارتمانی زندگی می کنند که یک پیرمرد وبلاگ نویس هم در همسایگی آنهاست. همسایه ای که گاه راوی را خفت می کند تا مطالب وبلاگ یا ایمیل های فورواردی را برایش بخواند. همسرش هم نامه ای طولانی از یکی از خوانندگان مجله را به خانه آورده و بلند بلند می خواند (نامه در مورد بلاهایی است که بر سر دختر جوان آمده است که منتهی به انجام قتلی شده است). راوی که علاوه بر اسم در رسم هم پاک روان است و خودش هم در همان صفحات ابتدایی چندبار به این موضوع اعتراف می کند, دیالوگ هایی با یک موجود ذهنی به نام نسترن دارد در مبحث خیانت و ...و علاوه بر اینها یک مزاحم تلفنی هم هست که همزمان به زن و مرد در باب خیانت طرف مقابل آگاهی می دهد و چندین اتفاق دیگر...

نکاتی چند در مورد کتاب در قالب طنز:

1- آرزوی راوی این است که اثبات کند دیوانه است(ص9) به نظرم به آرزویش رسیده است. اما اگر بگوییم همین که راوی در اثبات حرفش موفق بوده است دلیل بر موفقیت داستان است, در جواب می توان گفت که همان پاراگراف دوم کفایت می کرد... همان جایی که راوی از بلند بلند صحبت کردن زن ولگرد(به زعم راوی) در مترو, در باب قیمت کارش, عصبانی می شود و با او جر و بحث می کند و در انتها به صورت ناجوانمردانه ای مانتوی زن را جر می دهد و از پشت شیشه های مترو برایش بیلاخ نشان می دهد ,مد نظرم است... کفایت داشت! اگر کار زن را گناه بدانیم و مجازاتش را هم درست بدانیم , حکم بلند بلند فکر کردن راوی در قالب داستان چیست!؟

2- در اوایل فصل دوم, راوی در خصوص نامه آن خواننده مجله نکته بسیار مهمی را بیان می کند که باید آویزه گوشمان بکنیم: آهان پس این هم یکی از آن هاست که فکر می کند اتفاقات زندگی اش آن قدر مهم است که همه مردم باید بدانند...  

3- "با تمام نفرتم باز هم دوستش داشتم"(ص21)... جاذبه و دافعه که می گفتند یعنی این ها!  

4- گنجاندن ایمیل های فورواردی (نظیر خوردن جنین در چین ) و یا آوردن عکس های ایمیل(همان شیری که آهوی حامله را شکار می کند و بعد از غصه دق می کند) در داستان انصافن ابتکار جدیدی است... اما هر ابتکار جدیدی لزومن دلچسب نیست. حالا همینجا که صحبت شد, ایمیل خوردن جنین را در چند سال گذشته چندین بار دریافت کرده ام اما چون آدم شکاکی هستم توی کتم نمیره که این واقعی باشه...کسی حجت بهتری داره در این زمینه؟! 

(باقی در ادامه مطلب) 

*** 

مشخصات کتاب: نشر افکار , چاپ اول 1389 , 130صفحه , تیراژ1100 نسخه ,قیمت 3500 تومان 

یک چیزی در درونم میگه که نویسنده ظرفیت شوخی و نقد را دارد پس ادامه می دهم:

5- دیالوگ ها از نظر من کمی ضعیف اند...اما اگر بگوییم این کتاب روایتی رئالیستی از جامعه ایست که مردان و زنان به همین سبک با هم صحبت می کنند و راوی تلاش کرده تصویری عینی از جامعه به نمایش بگذارد , من حرفی ندارم. موفق بوده است.

6- راوی مدعی دیوانه بودن است اما گاهی آدم شک می کند که نکند از افعال معکوس استفاده کرده است! چون در عین حالی که به همه کس و همه چیز گیر می دهد و نک و نال می کند... معشوق سابقش که در دانشگاه همکلاسی اش بوده چنین در موردش حرف می زند:...خودش را شناخته بود. او دیگر دغدغه های کودکانه نداشت. همیشه چند قدم جلوتر از تمام بچه های دانشگاه بود... امان از این دوستانی که تعارف های اینچنینی با آدم می کنند و ...!

7- کلن دوست دارم که سورپرایز بشم در داستان!... مثلن اگر اون شخصیت ذهنی(نسترن...که همین همکلاسی بند فوق باشه) یهو بیاد زنگ در خونه رو بزنه و بیاد با راوی و زنش و خواهرزنش صحبت بکنه ...خیلی متمدنانه ...حالا این که چی جوری و ایناش بماند ... دلیلش که می خوام برم خارج و دیدم نمی تونم بدون خداحافظی با آرمان برم کفایت می کنه برای سبز شدن شاخ!

8- البته راوی فقط گیر دادن و نک و نال و اینها ندارد...گاهی هم دست به عمل می زند! و اعمال روشنفکرانه ای در حد همان زدن ایمیل برای جلوگیری از تغییر نام خلیج فارس و برگداندن مالکیت مولانا... یعنی آدم شعاری ای نیست!! 

9- من که نفهمیدم مزاحم تلفنی از کجا به زخم روی کتف راوی پی برده بود (البته هیشکس نفهمید این مزاحم کی بود یا مثلن اون پیرمرد وبلاگ نویس سرنوشتش چی شد و چند تا چیز دیگه) ... اما مهم اینه که راوی ,همسرش و مای خواننده را دسته جمعی پیچوند... و این کار کمی نیست!

10- من نمی دونستم که خواهرزنی در دنیا وجود دارد که شب بیاید خونه آدم و روی تخت آدم بخوابد و آدم با زنش برود رختخواب پهن کند و اینا...چه خواهرزن هایی پیدا می شود! پس فردا لابد توقع دارد با باجناق آدم که بیاید خونه آدم , آدم دست زن و بچه اش را بگیرد برود شبانه توی پارک قدم بزند!!

11- شخصیت ها همه در سطح مانده اند...روایت ناهنجاری های جامعه در حد و اندازه همین پست های وبلاگی, در قالب رمان چندان جالب نیست...می توان با یک پیاده روی در سطح شهر همه اینها را دید.  

12- اگر بگوییم این اثر نشان داده است که یک آدم نخبه(که از باقی بچه های دانشگاه چند قدم جلوتر است) چه قدر از خود راضی و غیر قابل تحمل و عصبی و نق نقو و...است و از این آدم ها در این جامعه هست ؛ خب من با این نگاه موافقم!