فقط بیفت نیرو هوایی!!

یکی از پُرجنب‌وجوش‌ترین دوران زندگی من آخرین روزهای زمستان سال هفتاد و شش بود؛ روزهایی که از صبحِ علی‌الطلوع تا پایانِ وقت اداری به این در و آن در می‌زدم تا بتوانم سرِ موعد مقرر خودم را به سازمان نظام‌وظیفه معرفی بکنم، شاید به جرئت بتوانم بگویم عشقم به خدمت تقریباً فقط چند اپسیلون پایین‌تر از مسئولین بود. بالاخره با هر مکافاتی بود (که این خود داستان مجزایی است!) دفترچه اعزام را در آخرین دقایقِ آخرین روز کاریِ سال که در واقع آخرین موعد معرفی من بود، گرفتم و از خوردن اضافه خدمت جستم.

من عاشقِ خدمت در نیروی هوایی بودم. این عشق را چند ماه قبل از اعزام کشف کرده بودم. شوهرخواهرم گفته بود: «تو فقط کاری کن بیفتی نیرو هوایی، باقیش با من». همافر بود و محل کارش مهرآباد. ما هم که کمی بالاتر از میدان آزادی بودیم. خدمتِ سربازی در یکی دو هزار متر آن طرف‌تر از خانه، آن هم با امتیازاتی که جناب‌سرهنگ برایم یکی‌یکی می‌شمرد، رشک‌برانگیز بود! هرکس دیگری هم جای من بود عاشق می‌شد.

تازه فقط شوهرخواهر من نبود! شوهرخواهرِ محمدرضا، یکی از بچه‌های کوچه هم بود. دوره عجیبی بود،  اکثر شوهرخواهرها سرهنگ بودند، آن هم سرهنگ نیروی هوایی! در واقع از بین دوستان بچه‌محل، فقط من و این دوستم شوهرخواهر داشتیم. محمدرضا دو تا داشت که یکی از آنها در پادگان قلعه‌مرغی مشغول بود،  پادگانی که محل گذراندن دوران آموزشی سربازان بود. یعنی حتی آتشِ دوره آموزشی که همه از آن می‌نالیدند پیشاپیش بر من گلستان شده بود. فقط کافی بود بیفتم نیرو هوایی.

خبرگانِ امر تنها راهِ ورود به نیروی هوایی را این می‌دانستند: کاری کنیم در روزی که امر معرفی و تقسیم صورت می‌گیرد، سرِ صف باشیم تا بتوانیم به اختیار خود انتخاب کنیم که در چه نیرویی خدمت کنیم. برای سرِ صف بودن نیاز بود که در همان بدوِ تشکیلِ صف در ورودی پادگان عشرت‌آباد حاضر باشیم. به همین خاطر با چند تن از دوستان قرار گذاشتیم ساعت 5 صبح در موقعیت مذکور باشیم. یعنی دو سه ساعت قبل از شروع کار تقسیم. برای رسیدن به عشقم می‌ارزید که این سختی را به خودم بدهم!

ساعت پنج صبح با یکی از دوستان به پادگان عشرت‌آباد رسیدیم. هوا هنوز روشن نشده بود اما منظره‌ی دردناکی قابل رویت بود: حدود دویست رقیب عشقی زودتر از ما رسیده بودند و صف تشکیل شده بود! جای خودمان را در انتهای صف تثبیت کردیم و بعد من برای سرکشی و پیدا کردن دوست دیگرمان به سمت سر صف حرکت کردم. پژمان ده بیست‌نفر جلوتر از ما بود و موقعیت مکانی‌اش چنگی به دل نمی‌زد تا بخواهم خودم را در کنار آنها بچپانم! از سر کنجکاوی تا سر صف رفتم و در آن هوای گرگ‌ومیش چهره‌ی عاشقان خدمت را نظاره می‌کردم. به سر صف رسیدم؛ یاللعجب!

سه نفر اولِ صف سه تا از هم‌کلاسان خودم در دانشگاه بودند. ساعت نهِ شب قبل با پتو از کوی دانشگاه آمده  و شب را آنجا گذرانده بودند. هدفشان نیروی هوایی نبود! نفس راحتی کشیدم اما همین چند کلامی که بین من و این دوستان رد و بدل شد موجب ناراحتی نفرات پشت سر شده  و صدای اعتراض‌شان بلند شده بود. از درون کلاسورم کاغذی درآوردم و پیشنهاد دادم اسامی افراد داخل صف ثبت شود تا افرادی مثل من خودشان را جلوی صف جا ندهند. به پاس این پیشنهادِ خوب اسم مرا در ردیف نهم نوشتند. در آن لحظات   خودم را کاملاً در آغوش گرم مهرآباد حس می‌کردم.

هوا روشن شد و بعد از ساعاتی، درِ ورودی باز شد و به ترتیب وارد محوطه شدیم. درجه‌داری که صدای بسیار رسایی داشت رشته‌های مختلف را اعلام و از فارغ‌التحصیلان آن رشته می‌خواست در مکانی که نشان می‌داد صف بکشند. سومین رشته‌ای که فریاد زد رشته‌ی ما بود و ما صف‌هایی شش‌تایی تشکیل دادیم. وقتی رشته‌های مختلف به تعداد تقریبی پنجاه نفر نزدیک شدند درب ورودی بسته شد و افراد اضافه‌ای را که داخل محوطه  بودند کنار یکی از دیوارها جا دادند تا ابتدا تکلیف ما صف‌کشیدگان مشخص شود و بعد نوبت تقسیم آنها برسد.

من در صف اول رشته مکانیک بودم و خودم را در حال افتادن در نیروی هوایی می‌دیدم! غافل از آنکه بارِ کج به منزل نخواهد رسید. حداقل در مورد برخی که این‌گونه است.

ادامه دارد!

...............................

پ ن 1: کتاب بعدی «طاقت زندگی و مرگم نیست» اثر مو یان است. کتاب قطوری است و کمی طول خواهد کشید.   

پ ن 2: در دوران دانشجویی گاهی تدریس خصوصی می‌کردم. آخرین فردی که به او درس دادم پسرِ دبیرستانی همین جناب سرهنگی بود که در پادگان آموزشی مشغول بود. شش درس را با این پسر در روزهای قبل از امتحاناتش کار کردم. هدف گرفتن نمره ده بود. هر امتحانی که برگزار می‌شد به سراغ درس بعدی می‌رفتیم و او در پاسخ این سؤال که امتحان قبلی را چند می‌شوی؟ همواره می‌گفت خیلی خوب بود و پانزده شانزده و یا هفده هجده می‌شوم. من با شنیدن این جواب‌ها هم تعجب می‌کردم و هم ذوق‌زده می‌شدم. نامرد! نه تنها هر شش درس را افتاد بلکه مردودِ خرداد شد. من تدریس را به کل کنار گذاشتم. او هم درس را کنار گذاشت و بعدها مغازه‌ای دایر کرد و...!