آسیایی نیست!

زمین گرد است و زندگی ادامه دارد. یعنی اگر مستطیل بود می توانست ادامه ندهد... اگر حافظ ریاضی دان بود، تهران پایتخت استرالیا بود... همان قضیه ریاضی جدید دبیرستان که با هر فرض غلطی می توان هر حکمی را استخراج نمود.

روز جمعه، جلوی تلویزیون اعمال عجیبی از من سر زد...عجیب از نظر خودم. البته الان که می نویسم چندان هم عجیب نبود. لحظاتی وجود داشت، به خصوص صبح های آفتابی بعضی از یکشنبه ها، که او دوست داشت بتواند با صراحت و اطمینان خاطر خود را مسیحی بداند. اما در باقی سال مطمئن بود که چه جور آدمی است: ملحدی درمان ناپذیر، که در لحظاتی غیر قابل پیش بینی به وادی ایمان گام می نهد (1). چنین اوضاعی بود اما نتیجه ای نداشت!

اما خب زندگی ادامه دارد...مثل چی!؟ مثل خیلی چیزها، مثل همین پسران عبدالعزیز که ماشالللا تمامی ندارند و هرگاه پرچم از دست یکی از آنها فرو می افتد، برادر هفتادساله دیگری هست که پرچم را بردارد. زندگی ادامه دارد و مسئولین عالی رتبه ای که چند روز قبل، از همه جا خودشان را به پاریس رسانده بودند تا در راهپیمایی آزادی بیان شرکت کنند، یکی یکی برای وداع می آیند و جملات زیبایی برای تازه گذشته بازگو می کنند...مرد صلح...آزادی...میانه رو...

اوضاع دنیا شده است شبیه همان جمله ای که معلم ریاضی جدیدمان زیر ورقه امتحانی من نوشته بود: همه فرض های دنیا از نظر تو غلط است!

***

در ادامه مطلب انتخاب دو کتاب بعدی از میانه های گزینه های آسیایی (خاور دور و نزدیک) در جریان است. لبخند بزنید. زندگی ادامه دارد.

1- زنانه نیست  پی. دی. جیمز  ص206 (رجوع به مطلب بعدی!)

 

 

خاور غربی!

..............

1- بندرهای شرق  امین مألوف

این قصه از آن من نیست، نقل سرگذشت دیگری است. با واژه هایی خاص خودش که من تنها در بعضی موارد، برای رفع ابهام و ایجاد انسجام، جابه جا کرده ام. با حقایقی که به اندازه هر حقیقت دیگری ارزش دارد.

2- بهار 63   مجتبا پورمحسن

من خیانت می کنم. به خودم خیانت می کنم. به چیزهایی که فکر می کنم. خیلی ها فکر می کنند آدم اول خیلی با خودش کلنجار می رود، خیلی آره نه می گوید تا بالاخره تصمیمش را می گیرد، اما همه ی آدمها خیانت می کنند بعد برایش دلیل پیدا می کنند. من هم وقتی به تهمینه خیانت کردم دنبال این توجیهات بودم.

3- زمین سوخته   احمد محمود

روزهای آخر تابستان است. خواب بعد از ظهر سنگینم کرده است. شرجی هنوز مثل بختک روی شهر افتاده است و نفس را سنگین می کند. کولر را خاموش می کنم و از اتاق می زنم بیرون. آفتاب از دیوار کشیده است بالا. صابر، کنار حوض، رو جدول حاشیه باغچه نشسته است و چای می خورد. مینا، شیلنگ را گرفته است و دارد اطلسی ها را آب می دهد....

4- زندگی نو   اورهان پاموک

روزی کتابی خواندم و کل زندگی ام عوض شد. کتاب چنان نیرویی داشت که حتی وقتی اولین صفحه هایش را می خواندم، در اعماق وجودم گمان کردم تنم از میز و صندلی ای که رویش نشسته ام جدا شده و دور می شود. اما با آن که گمان می کردم تنم از من جدا و دور شده، گویی با تمام وجود و همه چیزم، بیش از هر زمان دیگر، روی صندلی و پشت میز بودم و کتاب نه فقط بر روحم، بلکه بر همه چیزهایی که مرا ساخته بودند، تاثیر می گذاشت.

خاور شرقی!

...................

1- خانه خوبرویان خفته  یاسوناری کاواباتا

دختر گفت:«می تونم یکی از دست هامو واسه امشب در اختیارت بذارم»

سپس دست راست خود را با دست چپ گرفت؛ آن را از محل اتصال به کتف قطع کرد و روی زانوی من گذاشت.

«متشکرم»

به دستی که روی زانویم بود، نگاه کردم. گرمای آن، کاملاً احساس می شد.

2- خدای چیزهای کوچک  آرونداتی روی

ماه مه در آیمنم ماهِ گرما و فکرهای کسالت بار است. روزها گرم و مرطوبند. رودخانه تحلیل می رود و کلاغ های سیاه حریصانه به انبه های درخشان روی درخت های ساکن سبز غبارآلود، حمله می کنند. موزهای سرخ می رسند. درخت های نان گل می دهند. حشراتِ سرگردان بزرگ و آبی رنگ در هوای پر از بوی میوه وزوزکنان چرخ می زنند بعد گیج و سرگشته خود را به شیشه های شفاف پنجره ها می کوبند، می میرند و جنازه های له شده آنها زیر نور آفتاب باقی می ماند.

3- مادر   پرل باک

در پشت اجاق گلی آشپزخانه یک کلبه محقر روستایی گالی پوش، مادر روی چهارپایه ای از چوب خیزران نشسته بود و از سوراخ اجاق که در آن آتشی در زیر دیگ فلزی می سوخت، علف خشک برای تند کردن آتش می ریخت. شعله های آتش بالا می گرفت و مادر گاه با یک شاخه چوب نازک و گاه با مشتی برگ آتش را به هم می زد و باز علفهای خشکی که پاییز گذشته خود از دامنه کوه چیده بود در آن می ریخت.

4- منظر پریده رنگ تپه ها  کازوئو ایشی گورو

نیکی، اسمی که بالاخره روی کوچک ترین دخترم گذاشتیم، مخفف چیزی نیست؛ فقط توافقی بود بین من و پدرش. جالب این جاست پدرش بود که دنبال اسم ژاپنی می گشت، و من شاید به خاطر این خودخواهی که نمی خواستم گذشته را به یاد آورم روی اسمی انگلیسی پافشاری می کردم. بالاخره با نیکی موافقت کرد، معتقد بود این اسم حال و هوایی شرقی دارد.