اسم شب

پس نوشت: چند روزی نبودم و لازمه که توضیحی در این مورد بنویسم...  

***

وووم وووم وووم... وووم وووم وووم... وووم وووم وووم...

این صدای زنگ یک موبایل است که در حالت سایلنس و روی یک عسلی چوبی کنار تخت خواب گذاشته شده است. خواب آلود و ناخودآگاه ، در تاریکی دستم به سمتش می رود و فکرم به هزار راه... روی صفحه اسم آبجی بزرگه نقش بسته است... همه مسیرهای سابق ریست می شود و هزار راه جدید برای افکار پریشان نیمه شب باز می شود...قاعدتاً وقتی نیمه شب زنگ می زنند خبر خوشی در کار نیست... خبر خوش؟ چه خبری می تواند خوش باشد؟

میله جان ببخشید بیدارت کردم خواستم بگم ، صبا توی کنکور قبول شده! ...هوووم... نه! منطقی نیست...نصفه شبی!... الان که وقت کنکور نیست ، تازه صبا هم پنج شش سال دیگه تا کنکور دادنش مونده...

میله جان ببخشید بیدارت کردم خواستم بگم ، می خواستم بگم داریم برای امیر زن می گیریم...هوووم ...ممکنه این خبر خوبی باشه ولی نصفه شب!... این خبر گوهربار به خصوص الان که سکه قیمتش خیلی بالا رفته برای من چندان خبر خوشی نیست...

میله جان ببخشید بیدارت کردم خواستم بگم ، همه خوبیم! همه چی آرومه...

نه...ممکن نیست ...برای هیچ خبر خوشی آدمو نصف شب بیدار نمی کنند...

- سلام میله جان...ببخشید بیدارت کردم....

- سلام آبجی... خواب کجا بود!!!...چی شده؟؟؟ ... مغزم در حال ارزیابی انواع خبرهای بده...

- امیر توی اتوبان تصادف کرده بردنش بیمارستان مدنی توی کرج...

در آستانه انفجاره ... گوشی میره دست شوهرخواهر

- ما داریم راه میفتیم ...این بیمارستان کجاست؟

مغزم هنگ کرده ...یعنی دقیقاً روی چهاراه طالقانی هنگ کردم و جلوتر نمی ره...

حدود ده دقیقه بعد جلوی بیمارستانم... از آخرین باری که اینجا بودم کلی فرق کرده...بالاخره ورودی اورژانس رو پیدا می کنم و می خوام برم داخل...

- کجا آقا؟!...اینو انتظامات جلوی در می پرسه

حس و حالی ندارم که بگم بیخوابی به سرم زده اومدم اینجا یه ذره تفریحات سالم بکنم... میگم یه تصادفی دارم که آوردنش اینجا... اسم شب رو رد و بدل می کنیم و داخل میشم... داخل اورژانس کلوب که میشی حجم درد خودش رو پرتاب می کنه روی آدم... چهره ها همه مضطربه و دردآلود ، همه زنان و مردان حاضر سعی می کنن حرکات موزونشون رو با موسیقی ای که پخش میشه هماهنگ کنند... خواننده ها و دی جی ها همه از ته دل اجرا می کنند... سرم ها یکی بعد از دیگری خالی میشن... بعضی ها چنان مست شدند که بدون هیچ حجب و حیایی خودشون رو پیش چشم آدم عریان می کنند...بازار تزریق مخدرجات گرمه...برادران انتظامی هم گوشه سالن ایستادند، می بینند اما صداشون درنمیاد...  

ادامه اش در ادامه مطلب اگر تمایل داشتید

- وااااای...دارم می میرم ...دکتر...

این صدای بلند مربوط به یک جوان بیست و چند ساله از گروه کر است که کاملاً خارج می خونه... نمی دونم ، شایدم قاعدش همینه و من که عادت به این تفریحات برونگرایانه ندارم اشتباه می کنم... همینجوری گیج به یه سمت حرکت می کنم ...

- داییش!!

اینو یه مامور انتظامی که کنار یه تخت ایستاده به زبان می آره... مستی از سرم می پره ، چون اگه تونسته منو تشخیص بده یعنی اوضاع خوبه... دوباره تبدیل میشم به همون آدم خونسرد همیشگی... به تخت نزدیک میشم... روی تخت یک فقره امیر آش و لاش خون آلود در حال زمزمه است...

- ای بابا! چیزیت نشده که... حالت خوبه... کجات درد می کنه

اون مامور هم بعد از شنیدن اسم شب ما رو با هم تنها می ذاره... شلوار تا زانو شکافته شده، احتمالاً دنبال چیزی می گشتند ... کف دستها آغشته به خونند اما رنگ قرمز تیره و خشک شده آنها نشون می ده که مدتی از نقش بستنشون گذشته... یه شکاف زیر چونه، به موازات وسط لب... یه شکاف بالای لب... یه لوله اکسیژن... یه دماغ که البته قابل بازیافته!... و یه شکاف ال شکل بالای پیشانی...

- سینم دایی... نمی تونم نفس بکشم ...

- چیزی نیست...نمی خواد حرف بزنی... الان میام

می رم سراغ میز پرستارها... اسم شب رو می گم ... میگم برای این مصدوم ما چی کار کردید و چه کار باید بکنیم... دکتر دیده بودش منتها اینقدر سمن بویان زیادند که پری روی ما توش گمه...کسی هم که همراه و پیگیر نداشته باشه همیشه آخر صفه... برگه ها رو می گیرم و میرم دکتر رو پیدا می کنم... داره آخرین کوک بخیه رو به دست یه جوون می زنه... تموم میشه کارش... خودمو معرفی می کنم و اسم شبو می گم... میگه همون تصادفیه آهان...برگه رو می گیره و یه چیزایی روش تند تند می نویسه... رادیولوژی... برگه ها رو می گیرم و می رم سراغ پرستار ... نگاهی می اندازد و یکی از پرسنل خدماتی را صدا می زند و دستورات لازمه برای آماده کردن مصدوم جهت اعزام به رادیولوژی را می دهد ...خونسرد میام بالا سر تخت و همزمان شماره پدر مصدوم رو می گیرم... پشت فرمونه اما گوشی رو سریع برمی داره...هنوز من چیزی نگفتم که با حالتی خاص این جور مواقع میگه:

- سالمه؟؟؟

می دونم چی می کشه...برادرزاده ش دو سه ماه پیش توی جاده چپ کرد و مرد... بهش اطمینان می دم که سالمه و حتی می تونه باهاش صحبت هم بکنه... لحنم برعکس تماس قبلی اونقدر خونسرده که باورش میشه....

 پیرمرد خدماتی تر و فرز کارش رو انجام می ده و مدام با مصدوم و من حرف می زنه و شوخی می کنه ... وجه لازمه رو کف دستش می گذارم و کارها روی غلتک می افته ... تخت رو هل می دهیم تا قسمت رادیولوژی...توی سرپایینی و سربالایی داد مصدوم بالا می ره و تقاضای سرعت کمتر رو می کنه...جیب مصدوم رو باید خالی کنم...موبایل و دسته کلید وکیفش, همه به جیب بارانی ام منتقل میشن...کمربندش رو هم با مقادیری آخ و اوخ بیرون می کشم و میگذارم روی کیف دستیم... مصدوم را در فیگورهای مختلف قرار می دهند و هر بار یک وظیفه ای رو به من می سپرند و خودشون از اتاق می دوند بیرون... می دونید که این اشعه برای همراه مصدوم مشکلی ایجاد نمی کنه!...اینجاشو همینجوری نگه دار تکون نخوره... این تخته رو اینجوری نگه دار, انگشتات نیاد این ور... حالا دو تایی با هم بگید سیب... میاریمش بیرون تا عکسهای یادگاری ظاهر بشه... عکس ها رو می گیرم و دوباره وارد سالن اورژانس می شیم ... هنوز صدای عربده های اون خارج خوان رو هواست... دکتر داره از همراه های یک مصدوم شرح حال می گیره...

- آقای دکتر بالای پله ها بودیم و یکی از بچه ها ایشونو به شوخی هل داد پایین اینم متوجه نشد شوخیه جدی جدی افتاد پایین...

دکتر عکس ها رو می بینه و دوباره یه چیزایی تند تند می نویسه و برگه ها رو به من برمی گردونه... این بار باید بریم سی تی اسکن... پدر و مادر محترمه چند دقیقه ایست که از راه رسیده اند... بعد از اینکه بهشون اثبات کردم هیچ مشکلی نیست هدایتشون کردم به یک گوشه ای تا مثل دو کبوتر خوشبخت تانگو برقصند...

- دایی... اون موبایل پیش خودت باشه ها...ممکنه الان اس ام اس بیاد برام...

خب...مشخصه که به مغزش ضربه ای وارد نیومده... مغزش هنوز در همون تعطیلات سابق به سر می بره!... بهش با خونسردی اطمینان می دهم... البته کار از کار گذشته بود ... موبایل و محتویات جیبش رو قبلاً به مادرش داده بودم... از سی تی اسکن بر می گردیم...

- به دکتر بگید من مردم ...آیییییییی...

اون جوون کماکان عربده می زنه... با این شدت و حدتی که اون می خونه قاعدتاً باید یک کامیون از روش رد شده باشه... کسی به شعاع دو متری تختش نزدیک نمیشه...من اما بیدی نیستم که از این بادها بلرزم , از ده متری یواشکی نگاهی می ندازم اون سمت!...یک جفت پوتین سربازی و شلوار پلنگی سربازی که گترش هنوز به هم نخورده پیداست...دمر خوابیده و صداش قطع نمیشه... اگه زائو بود حتماً با این فریادهای از ته دل تا حالا زاییده بود... دکتر رو توی اتاقک گوشه سالن پیدا می کنم و سی تی رو بهش نشون می دم... نگاهی می کنه و سریع یه چیزایی یادداشت می کنه... من چنان مطمئنم که ضربه ناجوری به مغز مصدوم نخورده که هیچ سوالی نمی کنم...وقتی نوشتنش تموم میشه فقط می پرسم حالا باید چه کار کنم...

- منشی رو همین بغل گیر بیار وارد کنه توی سیستم بعد برو داروخونه و...

منشی رو پیدا می کنم اما نه همون بغل... مراحل رو طی می کنم و ابزار و ادوات بخیه را تحویل می گیرم و دوباره وارد سالن می شوم... اون سرباز هنوز هم حاکم بلامنازع کلوب است... توی اتاق بخیه از یکی از پرستارا می پرسم این یارو چشه... جواب می ده احتمالاً عفونت کلیه...اوه اوه... خاطره سنگ کلیه پارسال میاد جلوی چشام ... پسرخاله میشم ومی پرسم چرا چیزی به این بنده خدا تزریق نمی کنید یه کم ساکت بشه , کرک و پر همه رو ریخته... می گه تا الان چهار تا تزریق داشته , فیل هم اگه بود تا حالا ... معتاد خیابونی هم با این دوز به هپروت می رفت... توی صداش و چشماش یه طعنه خاصی بود... متوجه میشم... دکتر رو اون سمت سالن گیر میارم...داره دستور آتل بندی پای یه مرد خوش تیپ رو می ده... چشمان نافذی داره , با اینکه درد توی چهره اش ماسیده اما نگاهش با آدم دیالوگ فلسفی برقرار می کنه...

- نصفه شب بلند شدم برم سر یخچال آب بخورم , پام خورد به یه طاقه پشتی که پایین تخت گذاشته بودیم , انگشت کوچیکه پام رفت اون طرف , باقی انگشتا رفتند این طرف , صدای شکستن استخوان رو توی مغزم شنیدم , چشام بسته بود انگار یه صاعقه روی شبکیه ام نقش بست...

صدای قشنگی هم داشت... جون می داد واسه داستان صوتی خوندن...به همراه دکتربه سمت میز پرستاری می رم... چند تا از اون برگه ها رو پر می کنه و جماعتی رو می فرسته این طرف و اون طرف... توی اتاق بخیه توری محافظ رو از سر امیر باز می کنن و دکتر باندها رو بر می داره و شکاف ها رو معاینه می کنه... تا حالا فکر می کردم زیر پوست سر کاسه سره و این بین فوق فوقش یه میلیمترگوشتی چربی ای چیزی باشه اما عمق این شکاف ها بیشتر از اونیه که فکر می کردم... خیلی بیشتر...ماده بی حسی رو داخل این شکافها و شکافهای بالای لب و زیر چونه تزریق می کنه...دستوراتی می ده و به سمت دیگه اتاق میره که یه مشتری جدید آوردند... خانم جوانی که از ظاهرش پیداست که همین الان از مراسم فرش قرمز گلدن گلوب یا بفتا و امثالهم برگشته... دکتر عملیات هنرمندانه اش رو برای قطع خونریزی از مچ اون خانم آغاز می کنه...همزمان از همراهاش می پرسه که چی شده...

- آقای دکتر, این اعصابش خراب شده با مشت کوبیده به شیشه...

 به نظرم رسید احتمالاً موقع مراسم فوق الذکرجودی فاستر یا آنجلینا جولی یا یکی دیگه براش جفت پا گرفته و اون رفته توی شیشه... این منطقی تره...دکتر یه نگاهی به همراه می کنه و با یه چرخش با من چشم تو چشم میشه... توی نگاهش یه نیشخند خاصی نهفته است... سرش رو به طرفین تکون می ده...

- این باید عمل بشه...زده تاندون ماندوناشم قطع کرده...من جلوی خونریزی رو گرفتم...رگو بستم...

با اون ناخن مصنوعی های سالم , سناریوی تعریف شده خیلی احمقانه است... احتمالاً دخترخانم روی فرش قرمز تازه متوجه شده که براد پیت ازدواج کرده...اونم با کی؟؟ با آنجی!...اوف اوف اصلاً قابل تحمل نیست... بعد رفته اون پشت, شاهرگ خودشو زده... این منطقی تره... آخه بعضی ها توی باغ اخبار و اینا نیستند و دیر خبردار می شوند... بعضی ها هم شدیداً توی باغ اند, همین ماه قبل بود که یکی از همکاران اعلام کرد آنجی رفته توی هفته دوم بارداری... دکتر مشغول بخیه مریض ما می شود و من هم میرم بیرون تا یه سیگار بکشم...وقتی برگشتم بخیه ها تموم شده بود و دو نفر داشتند خون های سر و صورت و دستها رو پاک می کردند تا مصدوم آماده رفتن به آی سی یو بشه ... اون پیرمرد خدماتی با دقت و علاقه فراوان کارش رو انجام می داد ... از پولی که بهش داده بودم راضی بودم , البته فرداش متوجه شدم که همون میزان هم پدر مصدوم ...

مصدوم رو با عوارضی که شرح دادم و دو تا دنده شکسته تحویل آی سی یو دادیم... پدر و مادرش رو روونه خونه کردم و خودم چند دقیقه ای موندم... آی سی یومن با قیچی لباس های مصدوم رو درآورد! و توی کیسه ریخت و آورد داد به من...منم انتقالش دادم به سطل بیرون در و برای آخرین بار وارد سالن شدم...سرباز عربده کش نبود یا دیگه آروم شده بود... به جاش یه خانواده به صورت دسته جمعی آویزوون دکتر بودند و به شدت گریه می کردند ... همه نگاه ها به سمت اونا بود... پسر جوونی با تمام قوا زار می زد ...دکتر از نگاهشون فرار می کرد... همیشه خبرها به خوشی خبر ما نیست...

از در اومدم بیرون و آخرین سیگارم رو روشن کردم...چهار ساعت از نیمه شب گذشته بود.

***

پ ن 1: عکس کاردستی ایشون رو اینجا ببینید! اگه گفتید چه ماشینی بوده؟!

پ ن 2: قرار بود دو سه روز قبل قسمت دوم عقاید یک دلقک رو بنویسم و به خصوص موضوع عشق و قسمتهای عاشقانه آن ...اما به قول شاعر:

چنان خشک سالی شد اندر دمشق

که یاران فراموش کردند عشق